No rain, no rainbow!

No rain, no rainbow!

zondag 12 april.

Ik heb vandaag de mooiste treinreis van mijn leven gemaakt. De TranzAlpine gaat in 4 uur van Christchurch naar Greymouth. Dwars door "the Southern Alpes". Van het oosten naar het westen van het Zuidereiland. Het landschap daar, is een kruising tussen de Schotse Hooglanden en de Alpen (voordat er mensen gingen wonen). 

Zo mooi, zo indrukwekkend. Bergen en rivieren. Hoogvlakten en ruige pieken. Het droge oosten, dan de waterscheiding bij Arthurs Pass, en dan het natte westen
Ik heb letterlijk met de tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel zitten kijken. Het landschap wordt in heel bijzonder licht gezet door de afwisseling van zon en wolken. Tientallen regenbogen, "fifty shades of grey", jagende wolken, zo mooi, zo mooi!

Om de plekken te zien waar The Lord of the Rings en The Hobbit zijn opgenomen moest ik wel vroeg opstaan vanochtend. Op de tv had je 5 zenders met dominee's en 5 zenders met programma's over vissen en jagen. Ik weet niet of dat alle dagen zo is, maar een fatsoenlijk journaal heb ik niet kunnen vinden. Dat zegt natuurlijk ook iets over een land als dat zo is op de dag des Heere. Even afwachten wat de maandagochtend doet. Daar kom ik nog op terug, want is het natuurlijk heel iets anders.

Na Arthurs Pass, veranderde de treinreis volledig. Het heeft verder aan een stuk geregend. Er was niet veel meer te zien. Er was tropisch regenwoud volgens de commentaarstem in de trein. Dat zou goed kunnen met zo veel regen, maar ik heb het niet met zekerheid vast kunnen stellen. No rain, no rainbow! Dat heeft deze treinreis me wel duidelijk gemaakt.

In Greymouth aan de westkust ben ik op de bus gestapt naar Frans Josef. Een bergplaatsje vlak bij de hoogste berg van Nieuw Zeeland (3754 meter hoog) Mount Cook (Aoraki). De bustocht duurde drie uur. Drie uur in de regen, niets te zien. Zo kom je dus aan een regenwoud, als de temperatuur ook een beetje meewerkt, tenminste.
Maar in Frans Josef aangekomen trok het open. En toen kreeg ik weer een fantastisch schouwspel te zien. Links een regenwoud en recht een besneeuwde bergtop met een gletsjer. Onbegrijpelijk zo vlak naast elkaar, maar het is toch echt waar.

Frans Josef is een klein plaatsje. Helemaal gericht op het toerisme. Ik slaap in een prachtige blokhut in het regenwoud op een soort lodge. Tot mijn grote verrassing hebben ze ook een backpackers-afdeling. Tja en toen voelde opa zich toch wel een beetje oud. Bij de receptie is het net een middelbare meisjesschool. Nou ja er zijn ook jongens hoor, maar net als in Australie zijn de meisjes backpackers echt in de meerderheid. Rugzak, paardenstaart, beetje hippie-achtig gekleed, en veel pratend over waar je vandaan komt en waar je naar toegaat. Globetrotten met een creditkaart (van papa ???).

Waarschijnlijk doe ik ze tekort. Ik zat in de bus naast een jonge natuurkunde-student uit New York City, die werken en studeren combineerde met elkaar en nu met zijn vriendin uit Londen twee weken op vakantie was in dit prachtige gletsjer-gebied.

Morgenvroeg krijg ik een vervroegd verjaardagscadeautje. Ik ga in de ochtend met de helikopter over dit gebied vliegen en ... even landen op de gletsjer. Doe maar ruig. Maar ja, ik kom hier maar 1 keer tenslotte. 
Zoals ik met de student uit NYC uitvoerig heb besproken (tijd genoeg en niets te zien): er is een uitruil tussen tijd en geld. Als je jong bent heb je veel tijd en weinig geld en als je ouder bent is dat omgekeerd. Ik moet dus wel oud zijn !

En ik ben vooraf aangemoedigd door mijn lieve vrouw. "Als je daar bent, moet je dat wel doen hoor!" Zoals altijd, luister ik goed naar haar !
Dat wordt dus weer een nieuw hoogtepunt op deze reis.